تحقيقات جديد نشان ميدهد قربانياني كه در خارج از بيمارستان دچار ايست قلبي شدهاند افراد مناسبي براي اهداي كليه به شمار ميروند.
در آمريكا كليههاي پيوندي از اهدا كنندگاني گرفته ميشود كه قلب آنها درحال تپش است. اين اهداكنندگان يا يا افراد زندهاند و يا كساني هستند كه به مرگ مغزي دچار شدهاند.
گزارشهاي قبلي نتايج پيوند كليه از قربانياني را كه در بيمارستان دچار ايست قلبي ميشوند را قابل قبول نشان دادهاند، اما مشخص نشده است اگر اعضاي پيوندي از بدن قربانياني تامين شود كه در خارج از بيمارستان دچار ايست قلبي شدهاند، عواقب آن چه خواهد بود.
براي بررسي اين موضوع دكتر “آنا سانچز-فروكتوزو” از بيمارستان “كلينيكو سن كارلوس” در “مادريد” و همكارانش نتايج درمان ۳۲۰بيمار پيوندي را كه يك كليه از اهداكنندگان ايست قلبي دريافت كرده بودند را با ۵۸۴بيمار كه از اهدا كنندگاني كه قلب آنها هنوز كار ميكرد كليه دريافت كرده بودند، مقايسه نمودند. برخي از اهداكنندگاني كه قلب آنها هنوز كار ميكرد بيش از ۶۰سال سن داشتند.
محققان در گزارش خود ميزان بقاي اعضاي پيوندي را طي يك سال و پنج سال پس از عمل براي گروه ايست قلبي به ترتيب ۸۷و ۸۲درصد يافتند.
اين ميزان با ۹۱و ۸۵درصد در گروه اهداكنندگان جوان كه قلب آنها هنگام پيوند كار ميكرد قابل مقايسه است و از ۸۰و ۷۳درصد در گروه اهداكنندگان مسنتر كه قلب آنها هنوز كار ميكرد بهتر بود.
محققان نتيجه گرفتند: اهدا كنندگاني كه قلب آنها كار نميكند، منبع مناسبي براي اهداي كليه محسوب ميشوند.
اين محققان قصد دارند مراكز پيوند را تشويق كنند اهداكنندگاني را كه قلب آنها دچار ايست قلبي شده است مد نظر قرار دهند.
مشروح اين مطالعه را ميتوانيد در شماره اول اوت ، ۲۰۰۶مجله “ “Annals of Internal Medicineبخوانيد.