خانه پرستارایران در نامه‌ سرگشاده به محمود احمدي‌نژاد خواستار از بين بردن بي‌عدالتي و احقاق حقوق جامعه پرستاري كشور شد.

 در اين نامه آمده است: مطالبات انباشته 30 سال گذشته با تشكيل سازمان نظام پرستاري به اين سازمان منتقل شد و تلاشهاي فراوان سازمان مذكور در طرح و پيگيري مشكلات پرستاري و تحقق چند مورد آن امري انكارناپذير است بطوريكه منجر به ايجاد مسير ارتقاي شغلي و پرداخت 20 ميليارد تومان به پرستاران در سال 83 و افزايش 50 درصدي و 30 درصدي حقوق و اخذ مجوز استخدام در سال 84 شد.
ادامه اين نامه حاكيست:جامعه پرستاري اميدوار بود با توجه به روحيه عدالت خواهي جنابعالي تغييرات بنيادين در اين حرفه ايجاد شود ولي هم اكنون كه نزديك به 10 ماه از رياست شما بر امور اجرايي كشور مي‌گذرد. علي‌رغم پيشرفت‌هاي چشم‌گير و تحولات عمده در عرصه‌هاي مختلف و به دست آمدن دستاوردهاي بين‌المللي و بهبود در وضعيت مردم محروم، متاسفانه تغيير چنداني در عرصه بهداشت و درمان ايجاد نشده‌است.
اين نامه مي‌افزايد: در كمال تعجب هنوز هم كاركنان پرستاري پائين‌ترين حقوق را در سطح كاركنان دولت دريافت مي‌كنند در حاليكه حقوق پرستاران در دنيا جزء اولين يا دومين حقوق با مدارك همسطح مي‌باشد.
فاصله زياد وضعيت پرستاري با حداقل جهاني و از آن بدتر تفاوت فاحش با ساير كاركنان دولت مثل سازمان مديريت و غيره، اختلاف حداقل 20 – 15 برابري در پرداخت طرح كارانه، اختلاف 20 – 15 درصدي مسير ارتقاي شغلي پرستاران با ستاد، پرداخت 2 ماه پاداش پايان سال براي كاركنان ستادي و محروم كردن كاركنان پرستاري از اين موضوع، عدم تامين و امنيت لازم در محيط بيمارستاني و مورد ضرب و شتم قرار گرفتن پرستاران بصورت مستمر، عدم امنيت شغلي براي پرستاران در بخش خصوصي، اختصاص جايگاه مديريتي به گروهي خاص بر اساس ارتباط و يا تعصبات صنفي، عدم بكارگيري پرستاران در سطوح مختلف از جمله در طرح پزشك خانواده، محروم بودن دانشجويان پرستاري از فضا و امكانات آموزشي مثل سايرين، محروميت پرستاران از آموزش مداوم كه امري بديهي است، اعطاي فرصت‌هاي مطالعاتي براي گروهي خاص و محروم كردن پرستاران از اين امر به فراموشي سپرده شدن بيش از 300 مركز مشاوره و ارائه خدمات پرستاري در منزل بعد از ابلاغ آئين‌نامه سال 1379، حضور پرستاران شركتي در سال جديد علي‌رغم برچيده شدن بساط خصوصي‌سازي، كندي سرعت جذب پرستاران علي‌رغم مصوبه مجلس شوراي اسلامي مبني بر بكارگيري 30 هزار نيروي بهداشتي درماني و بحث ادامه تحصيل بهياران كه سالهاست براي معلمان حل شده ولي مشخص نيست چرا با اين همه ضرورت اين مشكل علي‌رغم مكاتبات فراوان همچنان پابرجاست.همچنين كمبود شديد نيرو، حقوق پايين، ساعت كار زياد، سختي كار، شيفت غير متعارف، ريسك آلودگي به ايدز، هپاتيت و غيره، كار در فضاي غمناك همراه با آه و ناله، مواجهه مكرر با بيماران سرطاني و در حال احتضار، استرس ناشي از مسئوليت حفظ جان بيماران خصوصا در بخشهاي ويژه كه هر لحظه خطر ايست قلبي مي‌رود، سرپا ايستادن‌هاي طولاني مدت در اطاق‌هاي عمل و از طرفي تبعيض‌ها، حق‌كشي‌ها، و بي‌عدالتي‌ها از جمله مشكلاتي است كه در اين نامه به آنها اشاره شده‌است.
در ادامه نامه آمده است: طبق پژوهش‌هاي انجام شده در بزرگترين بيمارستان كشور يعني بيمارستان امام خميني (ره) تهران كه نمايي از پرستاري كشور مي‌باشد: حدود 90 درصد از پرستاران در شيفت از اختلال در خواب رنج مي‌برند. 89 درصد از پرستاران از حقوق و مزايا ناراضي‌اند. 63 درصد از شغل خود ناراضي‌اند. 35درصد رضايت متوسط دارند و تنها يك درصد از پرستاران از شغل خود رضايت كامل دارند. 8/69 درصد احساس امنيت شغلي ندارند. 7/61 درصد از موقعيت شغلي ناراضي‌اند. با توجه به متغيرهاي فوق‌الذكر كه به نحوي هر كدام روي كارايي پرستاران تاثير بسزايي دارند مي‌‌توان دريافت كه چقدر وضعيت پرستاري بحراني است و قطعا تاوان اين بحران را مردم پرداخت مي‌كنند.
بنابراين حقوق پرستاران و منافع مردم ايجاب مي‌كند در كوتاه‌ترين زمان و با تمام توان و امكانات موانع خدمت براي پرستاران برداشته شود.
در ادامه اين نامه نبود عزم جدي در مسئولان وزارت بهداشت و درمان در حل مشكلات پرستاري، عدم شناخت كافي و درك مناسب از اين حرفه توسط كارشناسان سازمان مديريت و برنامه‌ريزي، عدم كفايت كارشناسي در بدنه وزارت متبوع، حاكميت تفكر پزشك سالار بر وزارت متبوع، ديدگاههاي تنگ نظرانه حاكم بر سازمان مديريت و برنامه‌ريزي ، در نظر نگرفتن معيارهايي مثل سختي كار، شيفت غيرمتعارف، حساسيت كار، تخصص و غيره در پرداخت‌ها، عدم مشاركت پرستاران در تصميم‌سازي و تصميم‌گيري ديگران براي اين حرفه، تضعيف جايگاه مديريتي پرستاران در بيمارستانها و خصوصا دانشگاه‌ها و غلبه تفكر درمان محوري (كسب درآمد بيشتر) بر سلامت محوري به عنوان مشكلاتي ياد شده كه بايد مورد بررسي قرار بگيرد.