سایت پزشکان بدون مرز دارو، درمان، بیماری، علمی
تحقيقات جديد دانشمندان نشان مي‌دهد توانايي بالاي بينايي فواصل نزديك در انسان احتمالا به طور ويژه براي كمك به شناسايي خزندگان خطرناك در محيط اطراف شكل گرفته‌است.
انسانها و ميمونها از بينايي رنگي با توانايي بالا و مغز بزرگ برخوردارند و از توانايي ديد خود براي نزديك كردن دست به سوي اشياء و گرفتن آنها استفاده مي‌كنند.
درحالي كه برخي دانشمندان عقيده دارند اين توانايي‌ها در ميمونها و برخي پستانداران اوليه جهت هماهنگي دستان و چشمان براي چيدن ميوه و برداشتن غذاها تكامل يافته اما “لين ايزبل” پروفسور انسان‌شناسي دانشگاه كاليفرنيا عقيده دارد اين توانايي‌ها به شكل ويژه جهت شناسايي و پرهيز از مارها در انسانها و ميمونها بوجود آمده‌اند.
به گفته اين محقق، مار تنها موجود گوشتخواري است كه تنها در صورت قرارگرفتن در نزديك انسان مي‌تواند خطرناك باشد و در فواصل دورتر خطري براي انسان ندارد و به همين علت توانايي ديد دقيق فواصل نزديك ممكن است با هدف شناسايي مارها در پستانداران اوليه شكل گرفته باشد.
تحقيقات عصب‌شناسي نشان داده‌است كه ساختار بينايي در مغز انسان داراي ارتباط نزديكي باساختارهاي آمادگي و چالاكي، ترس و همچنين يادگيري در مغز است.
نخستين پستانداران در حدود ۱۰۰ميليون سال قبل ظهور يافتند و سنگواره‌هاي شناسايي شده مربوط به مارهاي غير سمي با قابليت خوردن اين پستانداران نيز داراي قدمت مشابهي هستند.
ساير موجودات گوشتخوار نظير گربه‌سانان بزرگ، شاهين‌ها و عقابها پس از اين دوران پا به عرصه وجود گذاشتند و مارهاي سمي نيز داراي قدمتي در حدود ۶۰ميليون سال هستند كه توانايي بينايي خوب فواصل نزديك احتمالا در انسانها براي شناسايي همين مارها بوجود آمده‌است.
به گفته دانشمندان، به نظر مي‌رسد هرچه مارها با گذر زمان در مخفي نگاه داشتن خود تكامل بهتري يافته و از زهرهاي خطرناك‌تري بهره‌مند شده‌اند، ميمونها و انسانها نيز به توانايي بيشتري در رويت و پرهيز از اين خزندگان دست يافته‌اند.
يكي از نشانه‌هاي ديگري كه مي‌تواند نظريه تكامل بينايي ميمون و انسان براي پرهيز از مارها را تاييد كند، ميمون پوزه‌دار ساكن جزيره ماداگاسكار به نام “لمور” است.
جزيره ماداگاسكار فاقد هرگونه مار سمي خطرناك است و به همين علت “لمور”ها به هيچ وجه داراي بينايي قوي نيستند و از لحاظ بينايي در ۶۰ ميليون سال اخير تكامل چنداني نداشته‌اند.
نتايج اين مطالعه در شماره اخير نشريه “هيومن اوولوشن” به چاپ رسيده‌است.