انسان زماني شروع به راه رفتن روي دو پا كرد كه هنوز روي درختان مي‌زيست و پا را بر زمين ، نگذاشته بودند

براساس يك نظريه تازه اجداد دوردست انسانها زماني شروع به راه رفتن روي دو پا كردند كه هنوز روي درختان مي‌زيستند و پا را بر زمين ، نگذاشته بودند.

به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز به نقل از  بي‌بي‌سي، نظريه سنتي مي‌گويد كه راه رفتن روي دو پا به تدريج در حيواناتي كه چهار دست پا و با كمك “پنجه دست” راه مي رفتند – چنانكه در شامپانزه و گوريل‌هاي امروزي مي‌بينيم – تكامل يافت.

اكنون مطالعه‌اي در مجله علمي “ساينس” اين نظريه را زير سوال برده است.

نويسندگان بريتانيايي اين مقاله مي‌گويند كه راه رفتن روي دو پا همواره از مشخصه‌هاي رفتاري ميمون‌هاي بزرگ (‪ (great apes‬بوده است.

به گفته آنها انسان‌ها وارث اين عادت بودند بي‌آنكه هرگز مرحله راه رفتن با تكيه بر پنجه دست را طي كرده باشند.

آنها معتقدند كه راه رفتن با كمك پنجه دست تنها اخيرا به عنوان راهي براي حركت در سطح جنگل تكامل يافت.

“سوزانا تورپ”، “رابين كرامپتون” و “راجر هولدر” پس از تحليل حركات اورانگوتان‌ها در حيات وحش كه بخش اعظم وقتشان را در درختان مي‌گذرانند به اين نتيجه رسيدند.

آنها دريافتند كه اورانگوتان‌ها براي دست يافتن به ميوه در شاخه‌هاي كوچك و همچنين رفتن از درختي به درخت ديگر از حركات عمودي (حالت ايستاده) استفاده مي‌كردند.

“رابين كرامپتون” استاد دانشگاه ليورپول گفت: “دسترسي به ميوه و همچنين حركت در فاصله ميان درختان نيازمند توانايي براي حركت روي شاخه هاي باريكي است كه زير وزن بدن خم مي‌شوند.”
“نتيجه‌گيري منطقي از شواهد زيست محيطي، فسيلي و تجربي اين‌است كه حركت عمودي در حالت ايستاده براي تطبيق با زندگي روي درختان تكامل پيدا كرد.” آنها مي‌گويند كه اجداد ما انسان‌ها زماني به زندگي بر سطح زمين (در مقابل درخت) روي آوردند كه تغييرات جوي باعث لخت شدن زيستگاه‌هاي جنگلي آنها شده بود.

اين موجودات يا به اصطلاح علمي هومينيدها، در واكنش به اين وضع احتمالا ابتدا زندگي در درختان را براي سكونت در سطح جنگل رها كرده‌اند، آنها همچنان روي دو پا راه مي‌رفتند و شروع به خوردن غذا از سطح زمين يا چيدن از بوته‌ها كردند.

محققان اشاره مي‌كنند كه برخي از فسيل‌هاي به جا مانده از نخستين اجداد انسان نشان مي‌دهد كه آنها داراي پاهايي بودند كه براي ايستاده راه رفتن مناسب بود و نيم تنه بالايي آنها نيز براي صعود از درختان به كار مي‌آمد.

همچنين شواهدي وجود دارد كه اين موجودات دوپا در يك محيط جنگلي بسته زندگي مي‌كردند نه دشت‌هايي كه آنها را مجبور به راه رفتن روي زمين كند.