گروهي از پژوهشگران ميگويند ژنهاي گوجه فرنگي را به شكلي مهندسي كردهاند كه رايحهاي از گل سرخ و ليمو از آن به مشام ميرسد و در آزمايش توسط داوطلبان، نتيجه موفقيت آميزي داشته است.
به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز به نقل از خبرگزاري فرانسه ، افراييم لهوينزون از مركز تحقيقات “نويهيار” و همكارانش گزارش دادند يك ژن از نوعي ريحان ليمويي به نام “اوكيموم بازيليكوم” به اين گوجهفرنگي تراريخته افزوده شده كه يك آنزيم ايجاد رايحه به نام “گرانيول سنتاز” توليد ميكند.
يك گروه ۸۲نفره اين گوجهفرنگي آزمايشي را چشيدند و طعم آن را با گوجهفرنگي معمولي مقايسه كردند.
آنها طعم اين گوجهفرنگي را با صفات متفاوتي چون “عطرآگين” ، بارايحه رز، ياس و برگ ليمو توصيف كردند. ۴۹تن از اعضاي گروه، گوجهفرنگي تراريخته را ترجيح دادند، ۲۹نفر گوجهفرنگيهاي معمولي را خوش طعمتر دانستند و چهار نفر نيز هيچكدام را بر ديگري ترجيح ندادند.
اما پوست اين گوجهفرنگي تراريخته قرمز كمرنگ است زيرا ميزان “ليكوپن” آن نصف اين ماده در گوجهفرنگيهاي معمولي است. ليكوپن نه تنها به گوجهفرنگي رنگ سرخ تيره ميبخشد، بلكه خاصيت آنتياكسيداني دارد كه براي سلامت انسان بسيار مفيد است.
آنچه كمبود ليكوپن را در گوجهفرنگي تراريخته جبران ميكند، بالاتر بودن تركيبات “ترپنوييد” فرار است كه خاصيت ضد ميكروبي، آفت كشي و ضد قارچي دارد و با اين ويژگيها اين گوجهفرنگي ضمن آن كه ميتواند عمر طولانيتري داشتهباشد، براي پرورش نيز به آفت كشهاي كمتري نياز دارد.
اين گروه پژوهشگر معتقد است كه ديگر محصولات و گلهايي كه مانند گوجهفرنگي “كاروتنوييد” توليد ميكنند را نيز ميتوان به گونهاي مهندسي ژنتيك كرد كه بو و طعشان تغيير كند.
نخستين گوجهفرنگي تراريخته به نام ” فلاور ساور “Flavre Savrدر سال ۱۹۹۴وارد بازار آمريكا شد. در اين گوجهفرنگي يك ژن اصلاح شده وجود داشت كه به نرم شدن آن مربوط ميشد به اين معنا كه ميتوان گوجهفرنگي را گذاشت تا به تدريج برسد و به اين ترتيب عمر بيشتري در فروشگاه داشته باشد.